កាលពីសម័យកាលមុនពេលដែលស្តេចជាអ្នកដែលមានអំនាចតែមួយគត់លើអស់មនុស្សសត្វទាំងពួង មានស្តេចមួយអង្គដែលមានជម្ងឺឈឺជាទម្ងន់មិនអាចព្យាបាលបាន ពោលគឺរាល់ថ្ងៃរស់នៅចាំតែថ្ងៃចូលទីវង្គតនោះទេ។
ប៉ុន្តែមុនពេលដែលទ្រង់ចូលទីវង្គត ទ្រង់បានមានបន្ទូលទៅកាន់អ្នកក្រោមឳវាទអោយធ្វើតាមបញ្ជា៣យ៉ាងដែលងាយស្រួលបំផុត។
បញ្ជាទី១គឺថា នៅពេលដែលទ្រង់ចូលទីវង្គត ត្រូវប្រមូលអស់គ្រូពេទ្យល្បីៗពូកែៗមកអោយសែងមឈូសរបស់ទ្រង់។
បញ្ជាទី២ គឺអោយគេចាក់ពង្រាយទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ទ្រង់តាមផ្លូវពីកន្លែងដង្ហែរទៅដល់កន្លែងកប់ព្រះសពរបស់ទ្រង់។
បញ្ជាចុងក្រោយគឺថាត្រូវចោះមឈូសដើម្បីអោយដៃទ្រង់ចេញមកក្រៅមនុស្សអោយអ្នកដទៃបានឃើញ។
បន្ទាប់ពីបញ្ជារឿងទាំងបីយ៉ាងនោះភ្លាម ពួកមន្ត្រីទាំងអស់មានការងើងឆ្ងល់យ៉ាងខ្លាំង ដោយបានសួរទៅកាន់ព្រះអង្គវិញអោយព្រះអង្គពន្យល់ថាហេតុអ្វីបានជាព្រះអង្គមានបំណងចង់ធ្វើបែបនេះទៅវិញ?
កាលពីសម័យកាលមុនពេលដែលស្តេចជាអ្នកដែលមានអំនាចតែមួយគត់លើអស់មនុស្សសត្វទាំងពួង មានស្តេចមួយអង្គដែលមានជម្ងឺឈឺជាទម្ងន់មិនអាចព្យាបាលបាន ពោលគឺរាល់ថ្ងៃរស់នៅចាំតែថ្ងៃចូលទីវង្គតនោះទេ។
ប៉ុន្តែមុនពេលដែលទ្រង់ចូលទីវង្គត ទ្រង់បានមានបន្ទូលទៅកាន់អ្នកក្រោមឳវាទអោយធ្វើតាមបញ្ជា៣យ៉ាងដែលងាយស្រួលបំផុត។
បញ្ជាទី១គឺថា នៅពេលដែលទ្រង់ចូលទីវង្គត ត្រូវប្រមូលអស់គ្រូពេទ្យល្បីៗពូកែៗមកអោយសែងមឈូសរបស់ទ្រង់។
បញ្ជាទី២ គឺអោយគេចាក់ពង្រាយទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ទ្រង់តាមផ្លូវពីកន្លែងដង្ហែរទៅដល់កន្លែងកប់ព្រះសពរបស់ទ្រង់។
បញ្ជាចុងក្រោយគឺថាត្រូវចោះមឈូសដើម្បីអោយដៃទ្រង់ចេញមកក្រៅមនុស្សអោយអ្នកដទៃបានឃើញ។
បន្ទាប់ពីបញ្ជារឿងទាំងបីយ៉ាងនោះភ្លាម ពួកមន្ត្រីទាំងអស់មានការងើងឆ្ងល់យ៉ាងខ្លាំង ដោយបានសួរទៅកាន់ព្រះអង្គវិញអោយព្រះអង្គពន្យល់ថាហេតុអ្វីបានជាព្រះអង្គមានបំណងចង់ធ្វើបែបនេះទៅវិញ?
១.ទ្រង់ចង់អោយគ្រូពេទ្យសែងមឈូសរបស់ទ្រង់ព្រោះចង់អោយមនុស្សទាំងអស់ឃើញថា មិនថាគ្រូពេទ្យល្អបំផុតប៉ុណ្ណានោះទេនៅតែមិនអាចព្យាបាលអ្នកជម្ងឺអោយផុតពីសេចក្តីស្លាប់។
២.ទ្រង់ចង់អោយគេចាក់ទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ទ្រង់អោយពាសពេញផ្លូវគឺដើម្បីបង្ហាញថា ទ្រព្យសម្បត្តិដែលរកបាននៅក្នុងមួយជីវិតនេះត្រូវតែបន្សល់ទុកនៅលើផែនដី។
៣.ការណ៍ដែលទ្រង់ចង់អោយគេបញ្ចេញដៃទ្រង់មកក្រៅមឈូសនោះព្រោះចង់អោយមនុស្សគ្រប់គ្នាឃើញថា មនុស្សយើងកើតមកដៃទទេរ ដូច្នេះពេលដែលស្លាប់ទៅវិញក៏ដៃទទេរដូចគ្នា ពោលគឺគ្មាននរណាអាចចាប់កាន់អ្វីយកទៅបាននៅពេលដែលយើងស្លាប់នោះឡើយ។
៣.ការណ៍ដែលទ្រង់ចង់អោយគេបញ្ចេញដៃទ្រង់មកក្រៅមឈូសនោះព្រោះចង់អោយមនុស្សគ្រប់គ្នាឃើញថា មនុស្សយើងកើតមកដៃទទេរ ដូច្នេះពេលដែលស្លាប់ទៅវិញក៏ដៃទទេរដូចគ្នា ពោលគឺគ្មាននរណាអាចចាប់កាន់អ្វីយកទៅបាននៅពេលដែលយើងស្លាប់នោះឡើយ។
រឿងនេះចង់ទូន្មានអោយយល់ថាមិនថាមនុស្សយើងរកបានទ្រព្យសម្បត្តិច្រើនប៉ុណ្ណានោះទេ យើងនៅតែមិនអាចយកវាទៅជាតិក្រោយបាននោះឡើយ ដូច្នេះអ្វីដែលសំខាន់បំផុតគឺត្រូវចេះប្រើប្រាស់អ្វីដែលយើងមានអោយបានទាន់ពេលវេលា កុំអោយដល់ពេលដែលអស់ពេលវេលា ទើបស្តាយក្រោយព្រោះខ្លួនមិនបានសម្រេចកិច្ចការអ្វីមួយ។
លើសពីនេះទៅទៀត នៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់ស្លាប់ គ្មាននរណានៅចាំថាអ្នកធ្លាប់មានទ្រព្យសម្បត្តិប៉ុណ្ណា រឺសម្រស់ស្រស់ស្អាតប៉ុណ្ណាឡើយ ប៉ុន្តែអ្វីដែលគេចាំមិនភ្លេចនោះគឺទង្វើល្អរបស់អ្នកដែលបានធ្វើកាលពីអ្នកនៅរស់ ដូច្នេះអ្នកគួរធ្វើទង្វើដែលជាការគោរពរបស់អ្នកផងទាំងពួង ដើម្បីអោយគេចង់ចាំពេលដែលអ្នកចាកចេញទៅ៕
